Ostiral goizeko okurrentziak

Abenduaren 5ean Futaleufúra iritsi ginenetik ia egunero nabil errekan. Ia egunero diot, hilabetez luzatu zen otitis batek pare bat egun deskantsatzera behartu ninduelako eta egunen batean errekatik kanpoko lanak eginditudalako. Gainontzekoan egunero nabil errekan lanean. Larunbatetan ezik, jaieguna degu. Egun horretan ere errekara noa, baina ez lanera, %100 gozatzera baizik. Deskantsurako astia topatzea zaila da honelako toki batean.

Hona iritsi aurretik ere hainbat kilometro egin eta hainbat erreka jaitsi genituen.

Azken bi larunbatak lanean pasa ditut. Bihartik astelehenera ospatzen den txapelketa baterako, FutaXL-rako, pare bat jaiegun pilatzeko. Hegoameriketako txapelketa garrantzitsuena omen da, hori da behintzat hemen dagoen kayaklari guztiek esaten dutena, zer esango dute ba!

Aurreko larunbata arte, otsaila 18, hiru aste neramatzan lanean jaiegunik gabe. Egun hortan deskantsatu arren, hurrengo egunean porru eginda nengoen.

Hala ere, uretan beti eroso sentitzen naiz, urak bultzatzen bainau. Kayaka toki aproposean jarri besterik ez det, gainontzeko indarra urak egiten du. Asko gozatzen det uretan etengabe ikasteaz.

 Uretatik kanpo nabaritzen det indar falta. Furgonetan burutzen ditugun errekarako joan-etorrietan seko lo joaten naiz. Bizitza soziala murriztu det ondo elikatzeko eta atseden hartzeko. Hona iristean, lanorduak bukatzean entrenatzea zen asmoa, baina neke honekin egin dezakedan gauza hoberena atseden hartzea da. Entrenatzen saiatze hutsa gorputza jipoitzea liteke.

Egin dezagun salto aurreko igandera, otsailak 19.

Errekara joan gera. Gaur segurtasun kayaka naiz. Euria bota du azken egunetan (oraindik ari du) eta erreka hazi egin da. Honelako errekan eta ur maila honekin, ezin det ekidin uretan jolastea: bide dibertigarrienak hartu, olatuen artean jauzika ibili, olatuak surfeatu, zurrunbiloetan sartu, inoiz sartu naizen rulo (itsasoko olatu lehertu moduko bat, apar haundi bat duena eta bertan bueltaka geldi zaitezkeena) haundienetan sartu eta hainbat segunduz bertan harrapatua gelditu… Irudimena da muga bakarra. Gainera apenas nekatzen naiz, urak egiten du indarraren zati handiena.

Pare bat ur-laster begiratzeko gelditu gera. Harrien artean oinez mugitu behar gera horretarako. Xixko eginda nagoelako baldar nabil, euriak harriak irristakorrago bihurtzen ditu eta oinetakoen zolak ez da batere itsasten harrietara. Koktel horrekin hogei bider irristatu naiz, lauzpabost erorketekin. Amorratua nabil, edozein momentuta modu tonto batean mina hartu dezakedala dakit.

Baina inork minik hartu gabe iritsi gera bukaerara. Eta betiko lez raft-a, cata-raft-a eta kayaka kargatzen hasi gera, ordena horretan. Lehenengo biak kargatuak daudelarik, kayaka hartu eta goiko pixura igo nahi det, kosta egiten zait, nere altuera murritza dela eta. Nekeagatik edo auskalo zergatik, nere garunak ez du ondo pentsatzen eta laguntza eskatu beharrean, maniobra akrobatiko baten bidez kayaka nere kabuz igotzea okurritu zait. Bost segundu barru lurrean nago, marruka. Ezker txorkatila bihurritu det…

Lurretik ezin altsa nengoela bota nituenak (marruak eta juramentuak) amorruagatik izan ziren, gehienbat. Egunero nekatuago egon arren, egunero uretan hobe nenbilen eta banekien eboluzio hori geldituko zuela. Gainera, lasterketa hain gertu egonda…

Duela bi urte Zelanda Berrian pasatako istorioa errepikatzen zen, oin ezberdinean. Egunero errekara jutean, eta errekatik kanpo beste mila gauza egitean, energia asko daukat baina deskantsatzeaz ahazten naiz. Tira, ahaztu ez, gogoratzen naiz baina ez naiz gai konturatu arren erritmoa jaisteaz. Pentsatzen det ona izan dela, bestela ez bainintzen geldituko.

Txamana peruar batek egindako erremedioa kentzean oinak zuen hilotz itxura.

Egia esan eskertuta ere banago, hobe baita tontakeri/baldarkeri/burugogorkeri batekin mina hartu izana benetan arriskutsua den toki batean baino.

Hiru egun pasa nituen errekan ibili gabe, oina lurrean jarri gabe, makuluekin. Oso arraroa egiten da egunero aktibitate fisikoa egitetik, berrogeita hamar metroko radioan funtzionatu behar izatera, ezin bainintzen asko ere urrutiago jun. Beste gauza batzuk egiteko aprobetxatu det, txapada hauek idazteko adibidez. Buru eta gorputzaren deskantsu on bat egitea zaila egiten zait, baina zeozer ikasi det.

Atzo errekara itzuli nintzen. Nabari det gorputza pixkat tentsioz bete zaidala, eta besoek ez dutela hainbeste tiratzen. Nekatua jarraitzen det.

Erreka ondo ezagutzen det, eroso sentitzen naiz ur-lasterren edozein bidetatik. Baina ia beti lanean egon naizenez ez det probatu errekan azkarra izaten saiatzea eta hori guztiz bestelakoa da. Bide azkarrenark ere ez dakizkit, aurrekoari jarraitu eta azken momentuan eraso egitea izango da beraz estrategia, ez kontatu inori.

Ziur naiz, gaur uretan ibilita eta deskantsu on batekin bihartik astelenehera arte txapelketan egurra emateko gai izango naizela. Hogeita lau ordu ditut nere bertsio hoberena berreskuratzeko, badago astia, hostia!