Sicklineko kontuak / Sickline things

Badira bi aste Austriatik  itzuli nintzela. Txapelketan lortu nuen postuarekin oso kontentu ez nagoela ezin det ukatu, baina badakit enintzela kamuts ibili. Postuaz baino emaitzaz hitz egingo det, alde handia baitago batetik bestera. 

Piraguismoaz gozatzen jarraitzea zen txapelketara joateko arrazoia. Honelako helburu txikiek uretan ordu gehiago egotera eramaten dit, ilusio eta motibazioa tope mantenduz. Gauzak horrela, txapelketa baino astebete lehenago iritsi ginen Oetz-era. Aste guztian zehar plan nahiko oso obsesiboan ibili ginen. Jaiki, goizean entrenatu, bazkaldu, siesta, arratsaldean entrenatu, afaldu, lo buklean. Entrenamenduko jaitsiera bakoitza grabatzen genuen, pantaila aurrean zer hobetu aztertzeko. Tartean txorakeri, parre eta adarjotze aunitzekin, hori bai. Bidai bat egiten degunean piraguismoak itsutzen gaitu beti, baina modu ezberdin batean. Ahalik eta toki gehien ezagutzen saiatzen gera, herrialde ezberdinak, bailara ezberdinak, erreka ezberdinak eta horietako tarte ezberdinak, ahalik eta gehien orduan eta ondoen.  Oraingo honetan, txapelketako tartean aritu ginen egunean lau ordutik gora eta kostaka joan ginen txapelketakoa ez zen tarte bat jaistera.

I returned from Austria almost two weeks ago. I know I didn’t do it as bad, but I’m disagreed with my runs. I’ll write about the result, not the race position, for me, they are different things. The reason to go racing was just to continue enjoying in my boat (the one I used in Sickline wasn’t mine actually). These goals brings me to stay more hours in the water, keeping the motivation and the ilussion high. So we arrived one week before the race to Oetz, and spend all the week with quite obsessive plan. Wake up, paddle, lunch, siesta (nap), paddle, dinner, sleep. We used to record all the runs to check the lines in the screen. All that with jokes, laughs and all this things that makes kayaking such a good sport. Usually the plan is not less obsessed, but different. We try to see new countries, different valleys, all kind of rivers and the different runs on it, the more the better.

Wellebrücke rapid.

Behin harreaino lehiatzera  junda, gauzak ahal bezain ondoen egiten ahalegindu ginen, eta horrek ingurua eta herria apenas bisitatzera eraman gintuen. Kontuan eduki behar da txapelketa hau munduko txapelketa ez-ofiziala dela (ezin da ofizialik egon modalitate hau kuadrikulatzen duen nazioarteko federaziorik ez baitago, zorionez). Hala ere lehiakide eta jarraitzaileen artean badago benetan munduko txapelketa delako sentipena, mundu guztiko espezialista onenak baitatoz. Aurten puntako piraguisten artetik bakarra falta zela zenbatu genuen , seguraski besteren bat ahaztuko genuen baina ezin dira hainbeste izan. Maila horretako lehiakideen artean nire izena ikustea izugarria zen eta hasierako helburua top48-an sartzea zen, handik aurrera ahal bezainbeste kanporaketa gainditzeko. Hor sartzeko 147 gizonen aurka lehiatu beharra zegoen. Sailkapen probako tartea 500m ingurukoa zen. Lehendabiziko 50m-ak gainditu ondoren, sinplea. Hasieran ordea, linea onak errepikatzea zaila zen ur laster bat zegoen, “Champions killer” izeneko hiruzpalau metroko ur jauzi batean bukatua, hor kale eginez gero segundu pare bat galdutzen ziren. Bi jaitsiera burutu behar genituen eta horien denborak gehituz, aurreko urteko podiumeko hiruak eta sailkapenetako 45 azkarrenak final laurdenetara igaroko ziren.

Once gone so far to compete, we tryed to do our best, so visits to the village and the sourroundings were almost nothing. Although is the non-oficial wolrd championship (can’t be an official one because there isn’t an international federation, hopefully) the feeling is that really is the world championship, because nearly all the top kayakers were in the game. With all these names my primary goal was to get in the top48, and complete good runs in the head to head. There were 147 men to make it more interesting. The qualifying course was like 500m long. After the first rapid and “Champions killer” drop the river transforms to a class II-III section, it was hard to be fast trough all the section, more because of the body than the lines. We have had to do two runs, the 45 fastest times were going to quartelfinals with previous years podium.

Race day.

Ostiralean ospatutako sailkapen probetan, aurreneko jaitsiera ez zen guztiz gaizki joan. Lehendabiziko ur lasterrean harri baten kontra joan banintzen ere, “Champions killer” denbora asko galdu gabe igaro nuen (entrenamenduetan trabatu egiten zitzaidan maiz),  eta beheko sekzioa bide onetik egin nuen. Dena den, enintzen txikituta iritsi, barruan gehiago nuela jabetu nintzen. Pixka bat kontserbakor jokatu nuelako sentipena nuen, DA-NA ematera atera gabe. 53º nindoan, espabilatu beharra zegoen. Bigarren jaitsieran askoz ere oldarkorrago atera nintzen, lehendabiziko 50m-ak ondo gaindituta, beheko zatian gehiago estutu nuen. Akats txiki batzuk egin banituen ere, banekien azkarragoa izan nintzela eta hortxe-hortxe nengoela. Azkenean, bi postugatik kanpoan geratu nintzen, emaitzak hemen. Pena handia eman zidan jarraitu ahal ezin izateak, baina asko gustatu zitzaidan nola txapelketa honetan lehiakideek ez dizuten ezer oparitzen. Lehendabiziko 45 horien artean sartzen denak guztiz merezita dauka, jeitsiera onak egiteagatik batetik, eta atzetik utzi dituen guztiak baina azkarragoa izateagatik (logikoa, bai), bestetik. Hobeto lehiatuz, izen handi askoren pare egon naitekeela ikusteko balio izan zidan esperientziak, horretarako gehiago entrenatzea eta irteeran ideia zuzenagoak edukitzea dago nire esku.

Fridays cuali’s first run wasn't a bad run. I kicked a rock in the first rapid, but I completed the “champions killer” and the low section with good lines. I didn't arrive super tired, that meant that I didn’t struggle enough. I made 53th. Hurry up! I knew I needed a better run, I did fast the tricky rapids, and on flat water I charged as hard as I could. I did few little mistakes but I knew the time was better. Finally, it wasn’t enought to make the top48 for just two positions, results here. It was a pitty, but I liked the level of the race. No one makes things easy, and all the racers in top48 deserve it. I think that if I compete harder, I can be betwen big names, so have to train and have beter mind on races.

Champions killer

Larunbatean argazki kamera utzi zidan Mikelek, bera 33º sailkatu zen bigarren jaitsieran aparteko denbora egin ostean. Egun honetan errekaren zati potenteago batean ospatuko zen txapelketa. Ikusleak erreka gainean dagoen bidean pilatzen dira estu-estu ikuskizunari so. Kamera eskuetan hartuta eta nire kanpotar itxurekin ez nuen arazo handirik izan segurtasun bizkartzainak prentsa gunera sartzen utz ziezadan, errekako harrietan bertan. Txapelketa guztia hortik ikustea eta parte hartzen zeuden lagunak hurbiletik animatzea ederra izan zen; baina are hobea izan zen haietariko bi finalera iritsi ziren modua.

Mikel lend me the camera on Saturday. He did 33th after a super good second run. That day the race will celebrate in a class IV-V section. People usually watch it from the small road above the river, but with the camera wasn’t hard to get into the press area, in the rocks of the river. It was nice to watch the race from there and to support the friends so close. But it was better the way that two of them maked the finals:

Duela urtebete izango da hirugarrenez sorbaldako ebakuntza burutu ziotela Mikeli. Garai hartan ez zuen batere garbi ikusten berriz ere piraguismoaz gozatzeko aukera izango zuen, baina kanpotik ikusten genuenak bagenekien gorputzak uzten bazion, berriz ere erreketan ikusiko genuela. Errekuperazio azkar horren isla izan da bi kanporaketetan egin dituen denbora onak, aurreko urteko hirugarren sailkatua eta guzti kanporatuz. Pena bat behin finalera iritsita bere maila ematerik lortu ez izatea. Sasoi betean dagoela ikusi zen eta dagoeneko Nepalen dago txoko berriak ezagutzen, bejondeikela!                

                

Bestalde, txapelketako jaun eta jabe, Gerd. Aurreko urtean azkarrena izan zen jaitsiera guztietan, finalean kale egin arte. Aurten ordea finalerako bidean denbora azkarrenak burutzeaz gain, finalean bizkorrean izatea lortu zuen. Espektakulu ederra eman zuena, besteak baino koxka bat gorago dago. Izugarria da ur gainean nola mugitzen den ikustea.

It’s been one year since Mikel had to operate his shoulder. Those days he hadn’t clear if he’ll be able to kayak again. After a long recovery time, he is back and the runs he did are the proof of that. It was a pitty that he couldn’t complete a good run in the final. Nevertheless, he is in again, now in Nepal searching new challenges.

The other is the fuckin’s boss of the race, Gerd. Last year he couldn’t do his best in the final, after winning all the rounds. This year he won all the rounds, and became the champion without any doubt. He is the next level of racing, is a pleasure to watch how he moves over the water.

               

Final laurdenetarako sailkatu ez arren, esperientzia polita izan zen. Gainera, larunbateko afarian Spade Kayaks markakoak ezagutzeko aukera izan nuen eta aurten euren materialarekin arituko naiz. Orain helburu berriak jartzea tokatzen da, eta horiek aurrera eramateko modua bilatzea. Mila esker txorakeri hauek egitera animatzen eta bultzatzen gaituzuen guztionez, ha ez zen berdina izango jendearekin konpartitu gabe, benetan. Hurren arte!

Although I couldn’t qualify for quarter finals, it’s been a good experience. The good thing was that I met Spade Kayak crew, and this year I’m going to paddle with their boat. Although is a big boat, it makes easy the moves for small people like me. The distibution of the bolume, and its curves makes it the sexiest kayak of the market. Now is time to set new goals, and search the way to make them. Thanks to all the people that push us doing these silly stuff, this would be different without you, really. See you in the river!